Topeditie van Levensloop Genk 2024 met 85 kilometer in de benen

 

 

We stelden voorop om 24 uur in beweging te zijn als steun aan de vechters.

 

Om 14 u.30 gaven ze het startschot van de openingsceremonie. Het was emotioneel om te zien dat het terrein goed gevuld was met de teamkapiteins en de deelnemers van 138 teams. Ook dit jaar waren er meer teams op het warmste en meest emotionele evenement van het jaar.

 

Na de speeches was het tijd om te beginnen met de eerste ronde op de vernieuwde atletiekpiste van het Genkse Atlascollege in het kielzog van de meer dan 300 aanwezige vechters.

 

Aan het einde van die ronde stonden we oog in oog met Freddy en Maddy, onze vechters, waarmee we de afgelopen jaren een hechte band hebben opgebouwd. Het was een emotioneel weerzien. We namen hun armbandjes in ontvangst en we voelden ons gesterkt om de komende 24 uur te wandelen met hen in onze gedachten.

 

De zon was van de partij en we vraten heel wat kilometers. Rondje na rondje ging de teller met het aantal kilometers de hoogte in. We waagden ons ook aan de uitgestippelde wandeling van 6 kilometer langs SportinGenk en de Stiemervallei.

 

Voor we het goed en wel beseften was het tijd voor de kaarsenceremonie, waarbij de kaarsjes in alle kaarsenzakjes aangestoken werden. Alle aanwezigen op het terrein waren muisstil, luisterden naar de emotionele getuigenissen en keken naar het dansoptreden op het hoofdpodium.

 

Na die ceremonie ging het wandelen verder. Onze motivatie was zeer groot en we stopten zelfs niet om te eten. Al wandelend staken we een frietje om zoveel mogelijk kilometers te wandelen.

 

Hoe later op de avond, hoe meer laagjes kleding we aantrokken. Het was duidelijk dat het een koude nacht ging worden. Dat hield ons niet tegen. Onze mindset dat de mensen met kanker 24/24 7/7 afzien door die verschrikkelijke ziekte gaf ons de moed om verder te doen. We kunnen na 24 uur stoppen en zij kunnen dat helaas niet. Kanker slaapt nooit.

 

We gingen de koude nacht in. Met af en toe een koffietje konden we ons wakker houden. We maakten ook kennis met een wandelaar van het team ‘Menno’s droom’. Hij was ook de uitdaging aangegaan om 24 uur in beweging te zijn. Gesprekken met hem deden deugd en de uren vlogen voorbij. Elkaar moed inspreken doet wonderen.

 

We kwamen de nacht goed door en om

7 u.30 verorberden we een heerlijk ontbijt met spek en eieren. Het stevig ontbijt gaf ons zeer veel nieuwe kracht en we vertrokken voor de laatste zes uur.

 

Een bezoekje van onze (schoon)mama en een collega met haar man gaven ons weer vleugels. Ook het weerzien met onze vechters Freddy en Maddy met een cadeautje om ons te bedanken was zeer bijzonder.

 

De teller stond op 70 kilometer en we gingen door tot het einde. Iets voor 14 u. haalden ze ons van de piste om de slotceremonie voor te bereiden. Aan het einde stond 85 kilometer op onze teller.

 

Moe, maar voldaan keken we terug op deze topeditie. De mensen van de organisatie bedankten ons en de deelnemer van Menno’s droom. Op het podium was er een interview en hebben we nogmaals kunnen duidelijk maken dat we hebben gewandeld voor de vechters.

 

Het was dan hoog tijd om naar huis te gaan. Tijd voor een warm badje en tijd om te slapen.